Mostek .

Miranda

- Nie wiem dlaczego, po prostu takie było moje marzenie - stwierdzila.

Maite

Popatrzyła na zegarek . - wybaczcie , ale muszę się zmywac ... miło było , i pewnie od zobaczenia . - uśmiechnęła się do nich . Pocałowała ich w policzek , po czym się zmyła xd

Jasper

- Marzenie? Nie wiedziałem, że ktoś jeszcze wierzy w marzenia- odparł.
Spojrzał na Mirandę a potem na May i miał nadzieję że żadna z nich nie zapyta po co on przybył do Madrytu bo nie był w stanie na razie nikomu powiedzieć o tej wielkiej tragedii która wydarzyła się w jego życiu.
- Do zobaczenia, May.

Miranda

- Najwidoczniej ja wierzę.. xd - odparła, marzenia to marzenia. Jeśli się w nie wierzy, to się spełnią. Tak przynajmniej myślała Miranda.

Jasper

- Ja kiedyś wierzyłem w marzenia. Wierzyłem w sporo rzeczy. Wierzyłem, że istnieje przyjaźń czy też miłość która jest w stanie przetrwać wszystko. Ufałem bezgranicznie ludziom a teraz stałem się zupełnie inny co mnie samego przeraża. A to miasta sprawia, że mogę ukryć się w sobie i zapomnieć o przeszłości- powiedział smutnym głosem.

Miranda

- To nie prawda, jeśli spotka się właściwą osobę o właściwym czasie. To spotka się w końcu prawdziwą miłość i przyjaźń.

Jasper

- Nie powiedziałabyś tak gdyby twój najlepszy przyjaciel romansował za twoimi plecami z twoją dziewczyną! Wtedy też uważasz, że piękna miłość i przyjaźń istnieją! To jedna wielka bzdura!- powiedział stanowczym głosem i usiadł na ziemi.
- Miłość istnieje tylko w bajkach a przyjaźń na krótki dystans istnieje. Nigdy już nikomu nie oddam swoich uczuć. Nie pozwolę by ktokolwiek zakpił sobie ze mnie!- powiedział i schował twarz w dłoniach. Znów poczuł ten straszliwy ból.

Miranda

- Najlepszym lekarstem na ból.. jest czas - stwierdziła, nie była dobrą pocieszycielką. Więc nie chciała mówić słów, które tak naprawdę były puste.

Jasper

- Wybacz mi, że tak wybuchnąłem... Nie chciałem byś pomyślała, że jestem bardzo słaby. Wybacz mi, proszę- powiedział do niej.
- Ta rana jest jeszcze świeża dlatego tak zareagowałem na twoje słowa. Nie gniewaj się, proszę.
- A może ty mi teraz coś opowiesz? Choć na pewno mojej historii nie przebijesz. Słucham Cię?- powiedział i spojrzał na nią.

Miranda

- Moje życie nie jest ciekawe. Nie lubię o sobie mówić.

Jasper

- Nie przesadzaj, Mirando. Ja dużo o sobie opowiedziałem a ty nic to nie w porządku- odparł.
- Widzę że nie masz ochoty na rozmowę to może sobie pójdę?- spytał i wstał z ziemi. Po czym zbliżył się do niej.
- Dlaczego się mnie boisz, Mirando? Myślisz że mógłbym Cię skrzywdzić? Powiedz mi prawdę?

Miranda

- Przecież się Ciebie nie boję Wink

- powiedziala stanowczo. Nie bała się go wcale, nigdy nie była rozmowna.

Jasper

- Jesteś tego pewna, że nie jestem wcale niebezpieczny? Może się mylisz co do mnie?- spytał i podszedł do niej od tyłu. Złapał ją delikatnie za rękę.
- Ale wiesz dobrze, że nie byłbym w stanie zrobić Ci krzywdy bo nikomu nie życzę by przechodziło przez to piekło co ja teraz.

Miranda

- Ja nikogo się nie boję.. - powiedziała, pomimo wszystko była twarda. Z wszystkim dawała sobie radę.. prawie wszystkim. Bo przecież idealna nie była.

Jasper

- Nikogo, naprawdę?- uśmiechnął się szeroko do niej.
- Muszę iść, napisać piosenkę na piątkowy wieczór. Jak znajdziesz czas to wpadnij , będzie mi miło.
- Mogę Cię pocałować na pożegnanie?- spytał i zbliżył się do niej jeszcze bardziej.